باز دوشم ز راه مهمانی

به خرابی کشید و ویرانی

داشت در پیش رویم آینه ای

تا بدیدم درو به آسانی

که جزو نیست هر چه می دانم

که ازو خاست هر چه می دانی

دو قدم راه بیش ، نیست ولی

تو در اول قدم همی مانی

هر چه هستیست در تو موجودست

خویشتن را مگر نمی دانی؟

ای که روز و شبت همی خوانم

گر چه هرگز مرا نمی خوانی

زان شراب بقا بده جامی

تا تن اوحدی شود فانی